Zondag , 11 november"
Peter zal vandaag sterven. Dat weet ik. Ik kijk naar de grijze holten in zijn slapen, zijn wangen, zijn ogen, en ik weet het. Mijn enige hoop is nu nog dat het een mooie dag zal zijn, een stralende zonsondergang en een zachte, donkere nacht. Dat heeft hij verdiend.
Op een dag in december krijgt Barbara een telefoontje uit een ziekenhuis in New York: haar zoon Peter is opgenomen en de diagnose AIDS is gesteld. Peter is achtentwintig en zal nog een jaar leven. Heel aangrijpend en ontroerend schrijft Barbara Peabody over de hopeloze strijd die Peter moest voeren: over het emotionele gevecht, over de vele ziekenhuisopnames, het verdriet, de woede, de pijn, de eenzaamheid, de moed en -uiteindelijk- de berusting.